Drogie Siostry i Bracia w Jezusie Chrystusie. Gdy patrzę

wstecz na to, z jaką świadomością i życzeniami wchodziliśmy

w rok 2020, to przypuszczam, że pewnie nikt nie przeczuwał,

co się wkrótce wydarzy. Już przyzwyczailiśmy się do dobrego

życia, płynącego w poczuciu bezpieczeństwa. Wielu z nas

zapewne zakładało, że będzie jeszcze lepiej. Bo chociaż naszym

życiem targały co jakiś czas różne burze i spotykały nas

niepowodzenia, to jednak istniał pewien stały rytm służby,

pracy i pobożności.

Tymczasem wszystko się zmieniło i musieliśmy zweryfikować

nasz świat i naszą aktywność niemal w każdym aspekcie,

również w tym duchowym. Dystans społeczny, niemożność

przeżywania i świętowania wydarzeń, nie tylko religijnych,

ale nawet tych istotnych dla każdego człowieka, jak wesele

i pogrzeb, mocno ingerowały w nasz dawny styl życia. Zaczęliśmy

obawiać się o nasze życie, zdrowie, pracę i przyszłość.

Poczucie odpowiedzialności za innych ludzi, szczególnie tych

starszych i schorowanych, hamowało chęć oporu przeciwko

takiemu stanowi rzeczy, gdyż nikt nie chciał być tym, który

przyczyni się do czyjejś śmierci, do czyichś łez.

W nowych realiach staliśmy się zatem bardziej nieufni

wobec drugiego człowieka, który mógł nas tak po prostu

zarazić. Łatwo było się pogubić w natłoku informacji dotyczących

pandemii. Kogo słuchać jako autorytetów, którą wybrać

drogę, gdy poważne głosy z różnych stron nawoływały nas do

tego, byśmy poszli właśnie za nimi, choć te kierunki często

wzajemnie się wykluczały.

Jako wierzący pytaliśmy: Gdzie jest Bóg? A może warto

było zadać sobie pytanie o to, gdzie był wcześniej, a raczej,

gdzie pozwalaliśmy Mu być? Bez wątpienia mieliśmy wyobrażenie,

że jest zawsze ogólnodostępny, na życzenie. Chcieliśmy

iść do kościoła, to szliśmy; jak nie w tę niedzielę, to za

tydzień. Nie chcieliśmy iść, to zostawaliśmy w domu. Jeśli

jeszcze rzadziej bywaliśmy w kościele, to tym Bogiem było

okraszone jakieś nabożeństwo świąteczne, spotkanie opłatkowe

czy „jajeczko”. Zatem kontakt z Nim mieliśmy, i żyło się

bezpiecznie i spokojnie. Przynajmniej tak nam się wydawało.

I nagle poczuliśmy się opuszczeni, niezaopiekowani, błądzący

we mgle i wszystkiego niepewni. Czy więc Bóg przestał

nam błogosławić? Nie! On jedynie przestał być okrasą,

dodatkiem do wszystkiego, stając się na powrót podmiotem

naszych wysiłków i tęsknoty.

Kiedy zamknięto kościoły i kaplice lub utrudniony stał się

udział w nabożeństwach, musieliśmy zacząć szukać nowych

sposobów życia we wspólnocie. Internet, a szczególnie media

społecznościowe, do tej pory służące głównie rozrywce, stały

się miejscem, w którym wierzący mogą spotkać się w nieskrępowany

sposób. Nabożeństwa transmitowane w telewizji

i Internecie, wcześniej traktowane jako ciekawostka, sukcesywnie

zaczęły dla wielu z nas stawać się jedną z form realizacji

kultu religijnego. I mimo dostępności na wyciągnięcie

ręki, dosłownie, bo w smartfonach lub komputerach, zmusiły

nas do zmiany miejsca ich przeżywania. Podniosłą i kontemplacyjną

atmosferę nabożeństw sprawowanych w świątyniach

musieliśmy stworzyć w swoim domu. Nauczyliśmy się szukać

Boga, nauczyliśmy się wyciszać swój świat, by móc usłyszeć

Jego głos. Przestaliśmy Go już tylko odwiedzać lub przyjmować

„jako gościa”, a zaprosiliśmy pod swój dach, by dla

wielu z nas stał się na powrót członkiem rodziny – kimś, z kim

spędzamy czas i przeżywamy życie.

Jaki więc jest nasz świat dzisiaj i jaki będzie? Jakie miejsce

będzie zajmować w nim Bóg, rodzina i bliźni? Na te pytania

każdy i każda z nas musi sobie sam/sama odpowiedzieć. Prorok

Izajasz zapowiadał swojemu ludowi odnowienie, powrót

do radości, pocieszenie, nowy początek. Jednak zapowiedź

odbudowywania ruin starego świata czy osiedli przodków nie

miała w swoim założeniu odtworzenia społeczeństwa z jego

wcześniejszą mentalnością i zachowaniem. Lud miał na powrót

żyć Bogiem, Jego sprawiedliwością i miłością. Zapewne

więc, wychodząc z pandemii, zachowamy doświadczenia z nią

związane. Praca dla tych, którzy nie mają już sił i zdrowia,

i pamięć o nich, docenienie czasu, jaki Bóg dał nam na ziemi

z naszymi bliskimi, a w końcu bardziej osobista relacja z Nim –

naszym Bogiem.

W jednej ze starych pieśni śpiewanych przez Mazurów

znajduje się piękna modlitwa, która może być i dla nas inspiracją

do poszukiwania Boga w tym trudnym czasie: „Bądź

Ojcem opuszczonych, Cząstką nieopatrzonych, bądź Wodzem

wszech błądzących, Skarbem nic nie mających”.

ks. por. Dawid BANACH